ความสามัคคีก่อให้เกิดชุมชนบ้านพุบอน หมู่3 ต.เลาขวัญ อ.เลาขวัญ
จ.กาญจนบุรี
มนุษย์หากว่าไม่ให้อภัยกัน..คงไม่เกิดความรักขึ้นมาได้...เราต้องนึกถึงความจริงอย่างหนึ่งว่า
ในตัวเรานั้นมีสิ่งที่น่ากลัวที่อยู่กับตัวเราทุกคน...เป็นสิ่งที่คนอื่นไม่อยากได้..ก็คือ
ความเกลียดชั่งและความโกรธ.(โกรธ) เป็นสิ่งที่น่ากลัว..ใครโกรธเรา ๆ
ก็ไม่อยากเข้าใกล้..ไม่อยากสนทนาด้วย
แต่หากให้อภัยแล้วก็เป็นสิ่งที่ไม่น่ากลัว..เป็นสิ่งที่คนเราต้องการ..บุคคลอื่นที่อยากจะได้จากเราก็คือความรัก
ความห่วงใย ความเอื้ออาทร ..หากเรามีความรัก การให้อภัยก็เกิดขึ้นโดยอัตโนมัติ เมื่อเรารักแล้วจะไม่มีการจับผิดเพ่งโทษกัน..การให้อภัยจึงเป็นเรื่องสำคัญและถือว่าเป็นสิ่งที่ทุกคนต้องการ..ปัญหาก็คือ..การให้อภัยที่จะสร้างความสามัคคีต้องนึกถึงระดับคนที่จะสร้างความสามัคคีว่าระดับของเราจะสร้างความสามัคคีได้ไหม..ในครอบครัว..มีลูก 5 คนทะเลาะกัน..คนที่จะทำให้ลูกสามัคคีปรองดองคือใคร.ตัวลูกเองหรือว่าพ่อแม่...คนที่จะให้อภัย..ในสังคมจะต้องอยู่ในฐานะของความเป็นผู้ใหญ่
ก็คือพ่อแม่..ก็คือผู้นำ... ผู้นำจะทำอย่างไร?ให้เกิดความสามัคคี...ทำกฎหมายให้เป็นกฎหมาย....ทุกสังคมมีทั้งคนดีและคนชั่ว..เหมือนกับตัวเรานี้และ..มีทั้งดีและไม่ดี..เช่น..อุจาระ..เป็นสิ่งที่น่ารังเกียจ..เกิดจากอะไร..ก็เกิดจากอาหาร
ความสามัคคีเกิดจากการให้อภัย
กล่าวโดยสรุป การสร้างความปรองดอง
ด้วยวิถีไทยวิถีธรรมนั้น ต้องทำใจให้มีอภัยทานต่อกัน
สิ่งที่ทำให้เกิดข้อขัดแย้งที่ไม่รู้จบ คือ การคิดถึงเรื่องที่เกิดขึ้นในอดีต
พวงแต่เรื่องอนาคตมากไป จึงทำให้แก้ปัญหาข้อขัดแย้งไม่รู้จบ วิธีแก้ไขก็ต้อง
ลืมอดีต..ไม่ต้องพวงถึงอนาคต ให้อยู่กับปัจจุบัน
โดยสร้างชุมชนแห่งสังฆะที่ชื่อว่าบ้านพุบอน ให้เกิดขึ้นในสังคมไทย เป็นชุมชน ๓ จ. ได้แก่ ๑. ให้ใจ
๒.เชื่อใจ ๓.วางใจ ขณะเดียวกันต้องมีอิทธิบาท ๔ เป็นหลักชัยในการดำเนินชีวิต
ซึ่งมีพลานุภาพมาก ผู้ใดเจริญให้มากจะทำให้มีอายุยื่น
